Charissa Promes (27) volgt een maand lang danskamp LAtitude in het hart van de entertainmentindustrie in Hollywood. Voor Dans Magazine deelt zij middels een blog haar ervaringen.

Nog voordat ik het vliegveld heb verlaten, heb ik er drie vrienden bij. De één is op doorreis, de ander een voormalige breaker met vrienden in de professionele danswereld aan wie hij mij wel kon voorstellen. De derde, waar ik al wachtend uren mee heb gekletst, bleek een welgestelde hippie die waarschijnlijk miljoenen heeft overgehouden aan een rechtszaak tegen overmatig politiegeweld. O ja, en zijn dochter werkt als actrice met Robert De Niro, zijn oudste is een aangetrouwde Affleck. ‘Los Angeles zit nu al vol verrassingen’, dacht ik bij mijzelf. Maar dat was nog niet het meest opvallende...

Iedereen is iemand

Hollywood is een plek vol ambitie. Het straalt af van de straatwerkers tot aan de scherpst geklede voorbijganger. Boodschappen-inpakkers wensen je geen nice day, maar a great one! Beleefde en hulpvolle (gezichts)uitdrukkingen naar vreemden zijn hier niet ongewoon. Onwennig voor een nuchtere Europeaan, maar het is niet voor niets. Je weet namelijk nooit tegen wie je praat. Zo heb ik mij laten vertellen dat ooit een danseres een nonchalant gesprek met iemand in een bar aanknoopte. Ze wilde beter leren choreograferen. Diegene zei ook ‘iets te doen met dans’ en nodigde haar uit om samen te trainen. Ze kwam erachter dat hij de choreograaf was van Janet Jackson en een mega grote televisieshow. Al gauw werd zij zijn vaste oproepkracht als hij een assistente nodig had en ging ze mee op tour. En zo gaan er nog meer van dat soort anekdotes de rondte als je het even navraagt.

Maar de Hollywood vriendelijkheid strandt bij de drempel van de auditiezaal. Daar waar het draait om keiharde business, worden onopvallende headshots geen tweede blik gegund, worden dansers gerecycled en vervangen en is je A-game brengen de énige instelling die je kan hebben. Uren trainen in de studio, je gezicht laten zien op de juiste plekken bij invloedrijke personen en dan maar hopen.

Naar de danstop

Want een beetje geluk moet je ook meehebben, zoals één van de topdansers van Britney Spears in Vegas uitlegde. Na een masterclass vertelde hij aan mijn dansgroep over zijn reis naar de top. Voor hem was het sleutelwoord ‘timing’. Maar door zijn van nature temperamentvolle karakter heeft hij ook ongewild kansen verspild. “Ik kwam vers uit Miami, kende niemand en had niet door dat het hier een aaneenschakeling van kennissen is. Iemand met wie je toevallig ruzie hebt gehad, is al gauw gelinkt aan de casting director bij je volgende auditie.” Ondanks dat hij goede vrienden is geworden met een paar van zijn directe collega’s, is aanpappen met werkgevers volgens hem ook niet de manier. Mensen zouden fake gedrag al snel genoeg doorhebben. “Blijf jezelf trouw en je komt vanzelf gelijkgezinde mensen tegen.” Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. 

Want hoewel je de echtheid ervan in twijfel kan trekken, is beschaafdheid hier nog lang niet uitgestorven. En misschien mag ik ooit zelf ervaren hoe het is om tussen honderden dansers een glimp van goedkeuring proberen op te vangen van een star castingpanel. Maar tot die tijd geniet ik nog van de brede glimlachen, de overbeschaafde verontschuldigingen en de klantvriendelijk ingepakte boodschappen.