We hebben een nieuwe columnist. Zoals hij bij Introdans Interactie dans met andere werelden verbindt, doet Adriaan Luteijn dat nu ook in Dans Magazine. Zijn eerste column gaat over kleding- en ander gedrag van premièrepubliek. Doen wij dat in Nederland nog wel, vraagt Adriaan zich af, ons aankleden voor een dansvoorstelling? Op een enkele galavoorstelling na volgens hem vrijwel niet.

Dat klopt wel zo’n beetje. De laatste maand woon ik een aantal van dit soort voorstellingen bij. Het Gala van Het Nationale Ballet, de jubileumvoorstelling van het NDT en een optreden van de Alvin Ailey American Dance Theater in Rotterdam. Kledingvoorschriften van feestelijk tot black tie. Heel chic allemaal!

Opvallend bij Alvin Ailey is het zo divers samengestelde publiek. Er zitten veel toeschouwers van een andere afkomst in de zaal. En veel twintigers en dertigers. Het kan dus blijkbaar wel. Aan het eind van elke voorstelling staat iedereen enthousiast op (waarover Adriaan met veel humor schrijft). Van obligaat klappen geen enkele sprake; de voorstellingen zijn stuk voor stuk het bekijken waard.

Wat me fascineert is vooral hoe lang er soms wordt geklapt. En niet alleen door het publiek. Na afloop van Kunstkamer van NDT, klapt de ene rij dansers voor de andere en andersom, de dansers klappen voor het orkest en het orkest weer voor de dansers, onder luid applaus worden de solisten, choreografen en dirigent een voor een het podium opgeroepen, en met zijn allen bedanken ze het publiek. Klappen over en weer. Een prachtig ritueel, tot in de puntjes gechoreografeerd. Hoeveel energie en aandacht zit daar niet in? ‘Ik heb er zo’n hekel aan’, vertrouwt een collega me bij het verlaten van de zaal toe, ‘al dat opstaan en geklap.’

Editorial Dans Magazine nummer 5 van 2019