Tijdens de coronacrisis ontstond de voorstelling Blasphemy Rhapsody, waar choreografen en dansers samenwerkten via online verbindingen. Helaas kon de première vanwege de nieuwe maatregelen niet doorgaan, maar dat betekende niet dat makers Emio Greco en Pieter C. Scholten bij de pakken neer gingen zitten. Ze besloten een samenwerking aan te gaan met Gouden Kalf-winnaar Arno Diederickx om van Blasphemy Rhapsody een film te maken.
Thuis repeteren
De choreografen begonnen het maakproces midden in een tijd vol onzekerheid in de danswereld. Online konden de repetities gelukkig wel gewoon doorgaan. Dat betekende wel dat de dansers thuis langs hun banken en onder hun tafels hun eigen solo moesten ontwikkelen. De uitgangspunten waren het voetenwerk van de Charleston en de extatische dans van de Zuid-Italiaanse Pizzica.
Veranderlijkheid van het leven
Emio Greco en Pieter C. Scholten gingen in Blasphemy Rhapsody op zoek naar de bewegelijkheid van zekerheden en naar de ruimte die ontstaat als vaste waardes gaan wankelen. De voorstelling ontwikkelde zich tot een gedanst ritueel, waarin de veranderlijkheid van het leven wordt omarmd.
Heb jij een passie voor dans? Lees dan Dans Magazine! Neem een abonnement.
Of schrijf je in voor de nieuwsbrief voor het laatste dansnieuws, spannende reportages en de mooiste interviews.
Première
Inmiddels is de wereldpremière van de voorstelling al drie keer uitgesteld. Op 27 maart is het dan eindelijk echt zover. Blasphemy Rhapsody gaat dan in première tijdens Cinedans Fest. Met camera en edit onderzocht filmregisseur Arno afstand, tijd en beweeglijkheid vanuit een ander perspectief. De opnamen vonden plaats in het lege Internationaal Theater Amsterdam (ITA) aan het Leidseplein. Praktische uitdagingen zoals de lockdown en de avondklok gaven de film een extra urgentie, die overeenkomt met het thema. Het eindresultaat is een zelfstandige film, die zowel complementair als parallel is aan de nog te verwachten dansvoorstelling.
